این کفش ها معمولاً از جنس پنبه یا ابریشم بودند که با ظرافت خاصی درست شده بودند و آنقدر کوچک بودند که در کف دست انسان جا می شدند.
فرایند بستن پاهای دختران بین سنین سه تا یازده سالگی آغاز می شد. ابتدا پای کودک با آب داغ شسته و ماساژ داده می شد، بعد تمامی انگشت ها به جز انگشت شصت شکسته شده به سمت داخل پا برگردانده و فشرده می شدند؛ سپس پا را در همین حالت با نوارهای پارچه یی محکم می بستند. این عمل موجب جلوگیری از رشد پا بیش از ۱۰ سانتیمتر می شد. سپس انگشت های شصت را در راستای پا کشیده می شکستند. بانداژ پارچه یی از انگشتان تا قوزک پا محکم پیچیده می شد تا انگشتان را در جای خود نگه دارد.
این سنت در سال ۱۹۱۱ در چین ممنوع شد اما تا حدود سال ۱۹۳۹ در برخی مناطق روستایی همچنان ادامه داشت. اکنون با گذشت بیش از یکصد سال از ممنوعیت این سنت آخرین نسل از دخترانی که پاهایشان کوچک شده است در روستای “شاندونگ” زندگی می کنند. “جو فارل” عکاس آزاد که به این روستا سفر کرده ۵۰ پیرزن که قربانی این رسم دردناک شده اند را دیده و از آنها عکاسی کرده است.
فرادید
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.