ورزشکاران ممنوعه
در بدنسازی زنان ایران چه می گذرد؟
ساعت24-آهن، ابزار کارشان است، کف دست‌هایشان، پینه بسته، همان جا که محل برخورد آهن با پوست است. آنها وزنه‌های ۱۰ و ۲۰ کیلویی را با دست‌هایشان می‌گیرند، بالامی‌برند، پایین می‌آورند، وزنه‌های سنگین‌تر را با پا می‌زنند.
قبل از مسابقه‌های فیتنس دوبی ما را گرفتند
«سمیرا» ٣٨ساله است؛ او ١٨سالی می‌شود که رشته بدنسازی را به صورت حرفه‌ای دنبال می‌کند و مربی یکی از باشگاه‌های بدنسازی در مرکز شهر است. او یکی از بدنسازانی است که پنج‌سال پیش در تلاش برای شرکت در یکی از این مسابقه‌های جهانی فیتنس زنان، به دردسر افتاده بود: «٥سال پیش بدن خیلی آماده‌ای داشتم و در رژیم غذایی سختی بودم، آن موقع از طریق یک گروهی، پنج زن بدنساز بودیم که برای شرکت در یکی از مسابقات فیتنس که در دوبی برگزار می‌شد، اقدام کردیم که پلیس در جریان قرار گرفت و پاسپورت‌های ما را گرفتند و عده‌ای را هم جریمه مالی کردند، آن موقع ما نمی‌دانستیم که سیستمی که از طریق آن برای شرکت در مسابقه اقدام کرده بودیم، به داخل کشور مربوط می‌شود؛ از همان موقع دیگر در هیچ مسابقه‌ای شرکت نکردم.» «سمیرا» از زنانی می‌گوید که هم‌رشته‌ای او هستند و پیش از این در این مسابقه‌ها شرکت کرده‌اند؛ اما دیگر نتوانسته‌اند به کشور بازگردند: «زنانی که در این مسابقه‌ها شرکت می‌کنند، معمولا پس از خروج از کشور دیگر برنمی‌گردند؛ دلیل آن هم شرایط پوششی است که برای شرکت در این مسابقه‌ها وجود دارد؛ رشته بدنسازی یا فیتنس با بدن سروکار دارد، برای شرکت در این برنامه‌ها هم باید بدن به نمایش گذاشته شود. قبلا از طرف ایران چند زن در این مسابقه‌ها شرکت کرده‌اند اما دیگر برنگشته‌اند.» «سمیرا» می‌داند که خیلی‌ها هنوز از رشته بدنسازی زنان اطلاع کافی ندارند، وقتی می‌گوید: «همه تصورشان از باشگاه رفتن زنان وزنه و دمبل‌زدن است؛ اما این رشته بسیار گسترده است، مردم فقط چیزهایی درباره آن شنیده‌اند، از همه اینها گذشته، مخصوصا در ایران، این رشته برای زنان شناخته شده نیست، آنها اصلا نمی‌توانند تصور کنند که زنان هم می‌توانند بدنساز باشند، عضله داشته باشند و بدن کات‌شده‌ای داشته باشند.» با همه اینها این مربی بدنسازی به این موضوع اشاره می‌کند که خیلی‌ها به عشق همین عضله‌سازی، به باشگاه می‌آیند و دمبل‌های سنگین می‌زنند: «در سال‌های اخیر، تعداد زنانی که به عضله‌سازی علاقه پیدا کرده‌اند، بیشتر شده، با این حال هنوز هم خیلی‌ها از دمبل زدن می‌ترسند و نمی‌خواهند بدن‌های مردانه‌ای داشته باشند، این هم به دلیل تعریف سنتی از بدن زنان است که همیشه مردان آنها را ظریف و لاغر می‌خواهند.» او این را هم اضافه می‌کند که میزان تستسترون زنان، پایین است و آنها هیچ‌وقت نمی‌توانند، اندامی عضله‌ای مانند مردان داشته باشند: «البته در میان زنان هستند کسانی که استروئید تزریق می‌کنند تا بتوانند عضله بیشتری بسازند که قطعا مشکلات فراوانی برای آنها ایجاد می‌کند.» او حالا معتقد است که فدراسیون پرورش اندام یا هیأت آمادگی جسمانی می‌تواند مسابقه‌های داخلی برگزار کنند، مسابقه‌های منطقه‌ای یا استانی تا ورزشکاران برای ادامه این رشته، تشویق شوند.
بدنسازی زنان جایگاهی ندارد
«ندا» یکی از همان زنان بدنساز است، همان‌ها که چندین سال است به صورت فشرده مشغول تمرین است تا بتواند در مسابقات جهانی فیتنس که در آمریکا برگزار می‌شود، شرکت کند. او حالا یک بدن عضله‌ای دارد: «من فیتنس کار هستم نه بادی بیلدینگی، بادی بیلدینگی‌ها کسانی هستند که تمام بدنشان عضله‌های حجیم است، در فیتنس ظرافت زنانه حفظ می‌شود با این تفاوت که اساس بدن عضله است، از بین زنان، تعداد کمی هستند که به بیلدینگ علاقه دارند، چرا که بدن آنها را به‌طور کامل از حالت زنانه خارج می‌کند.» ندا، بدن حجیمی ندارد، با این حال زیر برخی از عکس‌هایش در اینستاگرام، انتقادهای زیادی به او می‌شود، به اینکه حجم عضلاتش بالا و مردانه است، او اما به این انتقادهای گاهی تند و تلخ توجهی ندارد: «خیلی‌ها به من می‌گویند چطور دلت می‌آید با بدنت این کار را بکنی؟ چرا آن را مردانه کرده ای؟ اما من نظرم این نیست، فیتنس هم یک رشته ورزشی است، مثل خیلی از رشته‌های ورزشی دیگر و به علاقه افراد بستگی دارد، هدف من این نبود که ظرافت زنانه زیادی داشته باشم از آن طرف هم لاغری را برای دختر نمی‌پسندیدم، به همین دلیل سراغ فیتنس شاخه فیزیک رفتم که اندامی با حجم نرمال عضله با کات‌هایی است.» او می‌گوید که زنانی هستند که بیلدینگ کار می‌کنند، اما بدن شان غیرطبیعی به نظر می‌رسد و ناچار هستند که تزریق‌های زیادی داشته باشند. گلایه ندا، مثل خیلی از هم رشته ای‌هایش است. او می‌گوید که رشته بدنسازی یا حتی آمادگی جسمانی برای زنان در ایران جایگاهی ندارد: «ما حتی یک مسابقه داخلی برای زنان دراین رشته ورزشی نداریم، اشکالی ندارد اگر درست مثل همان مسابقه‌ای که در کشورهای دیگر برگزار می‌شود، در ایران هم برپا شود، این هم یک رشته ورزشی مثل کاراته و... است. یکی از آرزوهای بزرگ من این است که این مسابقه در ایران برگزار شود، هر چند که گاهی مسابقه‌های رکوردی برگزار می‌شود اما برای بدنسازی و فیتنس چنین کاری انجام نمی‌شود.» او هم در میان اطرافیانش کسانی را می‌شناسد که در مسابقه‌های خارج از کشور فیتنس، شرکت کرده‌اند: «٣ تا ٤ نفر هستند که زنانی هستند که از ایران در این مسابقه‌ها شرکت کرده اند، اما حالا در انگلستان و کانادا زندگی می‌کنند و هیچ‌وقت برنگشتند. کسی که بخواهد در این مسابقه‌ها شرکت کند باید به فکر بازگشت نباشد. این مسابقه‌ها درکشورهای مختلف برگزار می‌شود، همه اینها به نوع مسابقه بستگی دارد، اسپانیا، روسیه، دوبی و آمریکا و... کشورهایی هستند که تاکنون مسابقه‌های جهانی برای این رشته برگزار کرده‌اند.» ندا از شنیدن خبر دستگیری دو زن ورزشکار، ناراحت است: «زنان در ایران جایگاهی در این رشته ندارند، درحالی‌که بهترین باشگاه‌ها برای مردان است، بهترین دستگاه‌ها و بهترین امکانات ورزشی. اما زنان چنین فرصتی برای پیشرفت در یک رشته ورزشی مانند بدنسازی را ندارند.» اما اینها تنها گلایه‌های ندا نیست، او هم مثل خیلی از هم رشته‌ای‌هایش از اظهارنظر مردم درباره این رشته انتقاد دارد: «هرکس ما را می‌بیند و عضله‌ای که داریم، فکر می‌کند، با آمپول به اینجا رسیده‌ایم، عضله‌سازی تا جایی، با ورزش به‌طور طبیعی ایجاد می‌شود، به‌طور مرتب از من می‌پرسند که چه آمپولی می‌زنم و چه پودری می‌خورم. متأسفانه در جامعه هم این‌طور برداشت می‌شود که همه برای عضله‌سازی باید این مواد را مصرف کنند.» برخلاف ندا که خودش را فیتنس کار می‌داند، «مریم»، اندام پرورش اندامی‌تری دارد. با اینکه می‌گوید بیلدینگی‌ها بالای ١٠٠ کیلو وزن دارند، اما حجم عضلاتش، برای یک فیتنس کار، کمی زیاد است. او ٢٤ساله است و حالا، ٧سالی می‌شود که مربی بدنسازی است و به‌طور حرفه‌ای تمرین می‌کند: «بدنسازی در ایران حاشیه‌های زیادی دارد، به‌خصوص بعد از انتشار عکس‌ها در فضای مجازی، این حاشیه‌ها بیشتر هم شده و دردسرهای زیادی هم برای ورزشکاران ایجاد کرده است، به‌طورکلی مسئولان با ماهیت این رشته مشکل دارند، آنهم به دلیل پوشش آن. تا الان هم هر چه مسابقه در ایران برگزار شده، رکورد بوده نه مسابقه.» او می‌گوید که نگاه‌هایی که به بدنسازی می‌شود متفاوت با سایر رشته‌هاست، هرچند که حالا هم نسبت به گذشته وضع بهتر شده و جامعه کمی با این رشته برای زنان آشنا شده است: «الان ٨٠ تا ٩٠درصد زنان تمایل دارند تا اندام عضلانی داشته باشند، آنها ظرافت زنانه را دوست دارند، به‌هرحال کسی که در کشوری زندگی می‌کند باید تابع قوانین آن باشد.»
مردمِ ظریف‌پسند
خبر دستگیری زنان بدنساز که منتشر شد، برای خیلی‌ها این سوال را ایجاد کرد که «مگر ما زن بدنساز هم داریم؟» آنها که خیلی‌هایشان کاربران شبکه‌های اجتماعی هستند، تصور اینکه زن، می‌تواند با ورزش اندام عضله‌ای داشته باشد، برایشان سخت است، این تصورشان را هم زیر پست‌های اینستاگرامی نشان می‌دهند وقتی تصویر یکی از زنان را می‌بینند یا خبری درباره آنها می‌خوانند. کافی است به سراغ یکی از این صفحه‌ها در اینستاگرام بروید تا موجی از کامنت‌های توهین‌آمیز را بخوانید: «چرا مثل بدنسازهای زن خارجی، بدنت باکلاس و ظریف نیست، نمی‌فهمم این مدل رفتارهای مردانه را.» این را راضیه نوشته، زیر تصویر یکی از مربیان زن بدنسازی که بادی کلاسیک کار است. آن یکی هم نوشته: «دختر باید اندام دخترانه داشته باشد، شما نصف زنی، نصف مرد.» یا آن دیگری که انسی نام دارد: «زن باید ظرافت زنانه داشته باشد، مردی شدی برای خودت.» برخی هم پرسیده‌اند که: «زن هستی یا مرد؟» در میان کامنت‌های تند و تیز کاربران اینستاگرام، برخی هم تعریف و تمجید کرده‌اند: «ما به شما افتخار می‌کنیم.»
شهروند
ساعت 24 از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.