ادبیات کوچه بازاریِ ترامپ

ساعت24 -آیا ترامپ خود تصمیم گرفته است که به این روش عجیب و غریب، اما سودمند سخن بگوید یا ترامپیز صرفا در طول زمان به عنوان زبان مردی که خود را به عوام می فروشد، توسعه یافته است؟

div align="right">هفته نامه کرگدن: آیا ترامپ خود تصمیم گرفته است که به این روش عجیب و غریب، اما سودمند سخن بگوید یا ترامپیز صرفا در طول زمان به عنوان زبان مردی که خود را به عوام می فروشد، توسعه یافته است؟

به سخنان دونالد ترامپ دقت نکنید. بی شک مرموزترین وجه ترامپ به عنوان یک سیاستمدار و بعضا قوی ترین وجه او، سخنان او نیست بلکه چگونگی بیان آن هاست.

در طول سالیان، امریکا سهم خود را در ایجاد عوام فریبان به خوبی ایفا کرده است. برخی سیاستمداران همواره سخنانی تهاجمی به زبان آورده اند، اما هنگامی که ترامپ صحبت می کند، مانند هیچ کدام از نامزدهای ریاست جمهوری تاریخ امریکا به نظر نمی رسد. این موضوع فقط به لهجه تند و تیز کویینزی او با جملات کوتاه، ساده و سطح پایینش ختم نمی شود، بلکه مسئله دستور زبان نوینش است؛ ساختار قواعد آزاد، اوزان تکراری، بیان نامتعارف و امثال این ها.

او در بمب گذاری 22 مارس در بروکسل گفت: «این داستانی است که به نظر می رسد بیشتر و بیشتر در حال وقوع باشد.»

در پایان سخنرانی ریاست جمهوری خود گفت: «بنابراین به طور خلاصه من خیلی سریع کارهای مختلفی انجام خواهم داد.»

سالها پیش در کارولینای جنوبی اظهار کرد: «من کلمات را می شناسم. بهترین کلمات نزد من هستند.»

به نظر می رسد ترامپ در بعضی موارد به زبانی غیر از جهان سیاسی صحبت می کند. مطمئنا زبان «ترامپیز» ممکن است از انگلیسی امریکایی برگرفته شود. با این حال، گویی از همان مجموعه قوانین پیروی نمی کند. ولیکن نباید گفت از هیچ قانونی هم پیروی نمی کند. ترامپ عضو ماندگار تلویزیون شده، چنان که تصدیق سخنان او بسیار آسان است. یاوه گویی های وحشیانه او، خواه ناخواه، به موسیقی متن سال 2016 تبدیل شده است.

من به تازگی گامی به عقب برداشته ام و سعی کردم از نو به سخنانش گوش فرا دهم تا بتوانم صفات و فنونی را بیابم که معرف شیوه گفتاری ترامپ هستند و باعث می شوند هر کلمه ای که به زبان می آورد خاص خود او باشد.

در این باره به دو مورد برخوردم. یک؛ به قطعیت الگویی در گویش گفتاری ترامپ وجود دارد. دو؛ چه عمدا و چه سهوا- و دلایلی هم وجود دارند که فکر کنیم بیشتر این الگوها از روی عمد هستند تا آنچه به نظر می رسند- سبک گفتاری این مرد به یک مکانیسم انتقال بسیار موثری برای پیام هایش تبدیل شده است. ترامپیز بیشتر از این که به ترامپ آسیب بزند به او کمک می کند. حال مهم نیست که چقدر رسانه ها دوست دارند آن را به سخره بگیرند.

اولین مورد شایان توجه این است که هر وقت ترامپ لب به سخن می گشاید درواقع خود ترامپ است که سخن می گوید. او از سخنرانان کمک نمی گیرد. او به ندرت به تلپرامپتر اتکا می کند. او حتی به ندرت از یادداشت استفاده می کند.

همان طور که «دیوید ون درل» اخیرا در مجله تایم گزارش کرده است، ترامپ اساس سخنان خود را بداهه می سازد.

ون درل این گونه شرح می دهد: «این کار بیشتر از خواندن یک نوشته برای ترامپ زحمت دارد، اما با این کار او با مخاطب نوعی داد و ستد می سازد. به نوعی که خود را در یک لحظه غرق می کند و عواطف را مانند یک رهبر ارکستر موزون و هماهنگ می کند.»

در نتیجه، اگر توجه کنید ویژگی های زبانشناسانه ترامپ بسیار واضح و رسا دریافت می شوند.

انحراف

شاید مشخص ترین ویژگی ترامپیز این است که سخنور آن همواره در میانه جملات خود تغییر مسیر می دهد تا نظرات واقعی آنی برای صحبت هایش فراهم آورد و نظراتش را اصلاح کند و حتی عقیده پیشین خود را تکذیب کند تا به مخاطبین خود اطمینان دهد او، فرد، کشور و قومیتی را که از آن سخن به میان می آورد دوست دارد، یا برعکس. تا هرچه به ذهنش می رسد در همان لحظه بازگو کند. حتی پراتنتز بازهای او، خود پرانتز باز دارند.

«جف شسول»، نویسنده متن های سخنرانی سخنگوی سابق کاخ سفید در دوره ریاست جمهوری کلینتون که موسس «وست وینگ رایترز» است، می گوید: «سخنان ترامپ جریان پیوسته ای از حواشی و «به هر حال ها» است. در بافت رقابت های ریاست جمهوری این موضوع از نظر اصولی و سبکی یک خلف قاعده به حساب می آید. از این جهت: همان طور که هیچ احساس مسئولیتی به پایان دادن جمله یا ایده ای که مطرح کرده نمی کند، به همان اندازه هم هیچ احساس تعهدی به گفتن تصمیماتش در زمینه های سیاسی ندارد.» مثال های این چنین بی پایان هستند.

او در مصاحبه ای درباره سیاست های خارجی و مسائل مرتبط با روابط ما با ژاپن گفت: «به هر حال من یکی از طرفداران بزرگ ژاپنم، آن جا دوستان بسیاری دارم و با ژاپن در تعاملم؛ اما اگر به ما حمله شد، آن ها مجبور نیستند کاری انجام دهند.»

«شاید دو دونالد ترامپ وجود داشته باشد.» بعد از این که بن کارسون همین گفته را بیان کرد، این گردن کلفتِ موطلایی نیز به این موضوع اعتراف کرد: «من کسی هستم که متفکر است. من متفکری بزرگ هستم.» اما چند ثانیه بعد ناگهان مسیر سخنانش را تغییر داد: «فکر نمی کنم دو دونالد ترامپ وجود داشته باشد، فکر می کنم تنها یک دونالد ترامپ وجود دارد.»

تکرار

تمام سیاستمداران خود را تکرار می کنند. سخنرانی های تناوبی از هر توقف به توقف متفاوتند؛ نقاط گفتار در هر فرصت جریان می یابند. مارکو روبیو به طور آشکاری جملات خود را درباره تخریب این ایده که باراک اوباما نمی داند که چه می کند ،چهار بار در مذاکره نیو همشایر در ماه فوریه تکرار کرد.

ترامپ به شیوه ای دیگر خود را تکرار می کند. او عبارات را یکی پس از دیگری اغلب در یک جمله یکسان می آورد، نه بهعنوان یک ساخت همگونی عمدی بلکه به عنوان یک مکانیسم غیرارادی. گویی حتی برای لحظه ای تحمل متوقف کردن سخنان خود را ندارد، پس در عوض آن چه را که قبلا گفته تکرار می کند تا این که دریابد بعدتر چه بگوید.

«مارک لیبرمن»، زبان شناس در دانشگاه پنسیلوانیا، می گوید: «تقریبا به هر گونه از مثال های لفاظی او که دقت کردم، آهنگی تکراری یافتم، تا حدی که به طور چشمگیری از دیگر سیاستمداران این دوره متمایز است. برای مثال گفت و گوی او در25 ماه مارس با مجله نیویورک تایمز را بخوانید: بسیاری از مردم در کشورهایی که شما گمان می کنید متحد ما هستند به داعش کمک های مالی شگرفی می کنند و این فرایندها توسط ارتباطات بانکی بسیار سیاهی انجام می شود.

ما باید آن کانال های بانکی را مدت ها پیش متوقف می کردیم و به نظر من، در جهت توقف این روند هیچ قدمی برنداشته ایم. این پول عظیمی است، بسیار عظیم. این پول بسیار زیادی است. پس این تنها از نفت نیست بلکه از بانک هم است، بانک. از طریق بانک و کانال های بسیار پیچیده. آن ها این کانال ها را کانال های سیاه می نامند. کانال ها بسیار پیچیده.»

یا در مصاحبه ای با برنامه «با ملت رو به رو شو» در 9 اوت 2015 گفت: «من زنان زیادی را در موقعیت های بالا قرار داده ام. شما می دانید که من برای این کار اعتبار زیادی کسب کرده ام، منظورم این است که زنان بسیار زیادی برای من کار می کنند و زنان بسیاری در موقعیت های بسیار بالا برای من کار می کنند و من اعتبار خوبی از این موضوع برای خود کسب کرده ام.»

تشدیدکننده ها

ترامپ هرگز مستعد کم گیری خود نبوده است و بیشتر سخنانش در دوره پیش از انتخابات- مثل تمام سخنانی که در طول کل حرفه اش گفته است- از صفات عالی متشکل شده اند. (معمولا به عنوان خودستایی یا اهانت)

«من بزرگ ترین رییس جمهور اشتغالزا خواهم بود که خداوند آفریده است»، «هیلاری کلینتون بدترین وزیر امور خارجه در تاریخ ایالات متحده امریکا بوده است»، «من از بهترین ذهن ها بهره خواهم برد. من بهترین مذاکره کنندگان را می شناسم».

در زبان ترامپیز همه چیز یا بهترین است، یا بدترین، هیچ حد وسطی وجود ندارد؛ اما اعتیاد ترامپ به گزافه گویی عمیق تر از استفاده از صفات عالی است. این ویژگی او حتی به کوچک ترین کلماتی که استفاده می کند، نفوذ کرده است تا بتواند صفات و قیود را تغییر دهد. در زبان شناسی یک دستورالعمل دستوری که محتوای احساسی بیان را افزایش می دهد، تشدیدکننده نامیده می شود. «بسیار» یک تشدیدکننده ساده است. مثال های دیگر عبارتند از: زیاد، چنین، واقعا و کاملا. ترامپ عاشق تشدیدکننده هاست.

«شما باید بسیار مراقبت باشید که چه کسی هستید و از کجا آمده اید. جذب شما بسیار بسیار دشوار خواهدبود»، «ما بسیار بسیار خوب عمل خواهیم کرد، بسیار بسیار خوب»، «چنان ثروت هنگفتی وجود دارد که می تواند کشور ما را دوباره ثروتمند و در نتیجه آن را با عظمت کند»، «اگر من رییس جمهور شوم، آه... آیا آن ها دچار مشکل خواهندشد؟ آن ها دچار مشکلات بسیاری خواهندشد».

غیررسمی بودن

زبان گفتاری ریاست جمهوری در سال های اخیر به طور چشمگیری محاوره ای شده است؛ اما ترامپ در رده خاص خود قرار دارد. این موضوع فقط به اتکای او به استفاده از کلمه «guy» به معنی «یارو» یا «پسر» ختم نمی شود که برای توصیف دیگر سیاستمداران و رهبران جهانی از آن استفاده می کند. (مطابق با گفته نیویورک تایمز او در یک هفته 91 بار این کلمه را به کار برده است.) او حتی میل وافری به خطاب دیگران با واژه «احمق» دارد.

غیررسمی بودن ترامپ فراتر از بی ثباتی و حرمت شکنی است. سخنان او بیشتر از هر کاندیدای دیگری در سال های اخیر از اصطلاحات عامیانه تشکیل شده است. اصطلاحات قدیمی را بیشتر ترجیح می دهد.

او در ماه فوریه درباره سرمایه گذاری اش روی یک زمین گلف ایرلندی گفت: «ما پول زیادی خرج کردیم تا جورش کنیم و الان هم خوب پیش می رود، ولی من اصلا به این چیزها اهمیت نمی دهم، خیلی پیش پا افتاده اند. (برای واژه «جورش» از perfecto، برای کلمه «چیزها» از stuff و برای اصطلاح «پیش پا افتاده» از small potatoes استفاده کرد.)

همچنین این نکته نیز قابل تامل است که ترامپ تنها نامزد ریاست جمهوری بوده است که به طور مکرر از کلمه got به جای have استفاده کرد. (در این جا هر دو فعل به معنی داشتن هستند.) استفاده از got به جای have نشانه آشکاری از سخنان کوچه بازاری امریکایی است.

شاه بیت

هنگامی که «بارتون سوئیم»، سخنگوی حزب جمهوریخواه، جملات ترامپ در ماه دسامبر را بررسی کرد، یک انحراف ساختاری بسیار متمایز به نظر رسید. سوئیم توضیح داد: «سخنان او مانند گفتار سیاسی مدرن نیست.»

جملات او مانند «پانچ لاین» عمل می کند. (یعنی قسمت آخر جُک یا لطیفه ای که بسیار موثر و خنداننده است.) این ساختار معمولا کوتاه است و کلیدواژه ها در انتهای آن به کار می رود. بسیاری از سیاستمداران هنگام صحبت در ملا عام محتاط ترند و از ساختارهایی استفاده می کنند که با مفاهیم انتزاعی و جملاتی مملو از بندهای وابسته و عبارات کیفی پایان می یابند.

ترامپ بیشتر شبیه به یک کمدین سخن می گوید تا مطمئن شود مخاطب را حیرت زده خواهدکرد. در حقیقت او اغلب ابتدای جملات خود را به طور نامرتبی می چیند تا در انتها با قدرت عمل کند.

فهرست ناهنجاری های زبان شناسانه ترامپ همچنان ادامه می یابد. او اغلب با جملات دستوری سخن می گوید و به مخاطبانش دستور می دهد تا به چیزی نگاه کنند: «ببینید در پاریس چه اتفاقی افتاد!»، «ببینید هفته گذشته در کالیفرنیا چه شد!» یا بعضا فرمان می دهد که به او باور داشته باشند و از کلماتی مانند «باور» و «اطمینان» استفاده می کند تا مخاطبان را متقاعد کند چیزی که می گوید حقیقت دارد: «این چیزی است که همه سیاستمداران انجام می دهند، فقط حرف می زنند ولی عمل نمی کنند، باور کنید!»

آیا ترامپ خود تصمیم گرفته است که به این روش عجیب و غریب، اما سودمند سخن بگوید تا ترامپیز صرفا در طول زمان به عنوان زبان مردی که خود را به عوام می فروشد، توسعه یافته است؟

با وجود این، چه از روی عمد یا غیرعمد، یک چیز واضح است؛ این مرد شاید کسی مثل اوباما نباشد، اما سخنور خوبی است، سخنوری بسیار خوب! رای دهندگان به او شیوه سخنوری اش را می پسندند، بسیار می پسندند. یعنی یک چیز در این مرد وجود دارد. دقت کنید! به طرز حرف زدنش توجه می کنید و به خودتان می گویید: او کارش را خوب بلد است، بسیار خوب.